Dwór w Świdniku

W 1752 Rogowski – dziedzic w Świdniku rozpoczął budowę dworu, który zachował się do czasów obecnych. Jest to dworek drewniany, zbudowany na zrąb, tynkowany, bielony, parterowy z facjatą od tyłu, na narożnikach ma kwadratowe alkierzyki. W ogrodzie dworskim znajdują się pozostałości zbudowanego w XVI w. przez Marcina Rogowskiego zboru braci polskich. Zachowała się sklepiona dwudzielna piwnica, w obrębie wału ziemnego o trzech ramionach, przylegających do stoku wzgórza. W 1620 chłopi z Łącka, Ochotnicy i Kamienicy dokonali napadu na okoliczne dwory w tym też na świdnicki dwór i tamtejszy zbór. Według tradycji kaplica dworska wzniesiona została na zbiorowym grobie pomordowanych braci polskich.

Od 1821 właściciele zmieniali się wielokrotnie. Po II wojnie światowej w 1946 ostatnia właścicielka Marianna z Walterów Śmiałowska została wysiedlona. Dwór był następnie siedzibą władz gromadzkich, szkoły, ośrodka wypoczynkowego Akademii Medycznej w Krakowie oraz Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego. W latach 1958–1959 i 1978–1980 został wyremontowany. W 1991 dwór wraz z parkiem przejęła Gmina Łukowica, która wydzierżawiła go osobom prywatnym. Zaniedbany dwór odzyskał spadkobierca, który w 2002 sprzedał go Twardowskim ze wsi Owieczka. W 2009 dach pokryto nowym gontem.

Obiekt w skład którego wchodzi: dwór drewniany z cmentarzem braci polskich został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa małopolskiego.

Oprócz zabytkowego dworku we wsi znajduje się kaplica dworska, murowana z XVIII w. oraz park dworski jako obiekt zabytkowy.

Główna część dworu jest prostokątna, jednokondygnacyjna z niskim, czterokolumnowym gankiem od frontu i facjatą od tyłu. Na narożnikach korpusu głównego usytuowane są cztery jednokondygnacyjne alkierzyki. Całość budynku nakryta jest dachem gontowym, a wewnątrz na szczególną uwagę zasługują dwa dwukondygnacyjne kominki: jeden z ramą ornamentalną i maszkaronem, drugi skromniejszy, ozdobiony jedynie ornamentem. W parku dworskim stoi kaplica murowana, pochodząca również z XVIII w. Wybudowana została na grobie zamordowanych tu Arian. Szczególnie cenny jest jej kamienny portal i żelazne drzwi (XIII w.). Nieopodal znajdują się resztki dawnego zboru ariańskiego. Dwór z uwagi na swoje malownicze położenie jest częstym obiektem fotograficznych sesji plenerowych.